این جمله‌ی کلیشه‌ای توسط خیلی از والدین استفاده می‌شود. این جمله نوعی نظم و قانون‌مندی توخالی و آبکی است. برای اجرای نظم به‌صورت اثربخش می‌بایست خودتان شخصا و به صورت فوری اقدام کنید. نظم و قانونی که بعدا اعمال شود، ارتباط خود را با نتیجه عمل کودک از دست خواهد داد. وقتی پدر به خانه می‌آید، کودک رفتار غلط خود را فراموش کرده است. به علاوه، گاهی انتظار کشیدن برای تنبیه شدن رنج و عذاب بیشتری برای کودک ایجاد می‌کند که بیشتر از تنبیه‌ای است که کودک مستحق آن است.

به یاد داشته باشید انتقال دادن حق تنبیه به پدر به مرور باعث کاهش قدرت شما خواهد شد. شاید کودک شما به این نتیجه برسد که: “چرا من باید به حرف مامان گوش بدم، اون هیچ‌وقت هیچ کاری انجام نمیده”. در کنار این مورد، شما به ناحق پدر کودک را در موقعیت پلیس بد یا لولوخورخوره قرار داده‌اید.